در موقعیت پسا اردیبهشت ...

حکما دورو اطراف خودتون آدمایی رو دیدین ک ب قاعده مرگ خدای نیچه رسیدن و قید عالم غیب رو زدن؛ می‌گم عالم غیب چون دوست دارم این‌طور بازتعریف‌ش کنم در قالب یه واژه؛ واژه‌ای که نمود کاملی از متافیزیک افلاطون می‌ده و نیچه اون رو درهم کوبید. این خیلی خوبه که آدم ب دنبال غرائض‌ش بره و اون‌هارو سرکوب نکنه، یا به نوعی پا در عرصه نهیلیسم فعال بذاره و نسبت به قیدو بندهایی که اون رو ملزم به اجرا می‌کردن عصیان کنه و اونارو پس بزنه؛ اما این‌جا یه نکته کلیدی مغفول میمونه؛ و اون اینکه آیا همه اونایی که دست به عصیان میزنن و قیدو بندِ سنت (ب معنای تاریخ فلسفی اون) رو درهم می‌شکنن از چراییِ اقدامشون هم می‌پرسن یا نه، فقط به کاری ک ساعتی اون‌هارو راضی کنه بسنده میکنن؟ یا سوال دیگه اینکه، این عصیان در فضای اجتماعی آیا کارکردی داره یا نه؟ اون‌جور ک من از اطراف و اکناف خودم استنباط میکنم، عصیان‌گران که ندای مرگ خدای نیچه رو شنیدن، سوال‌هایی ک مطرح کردم نه تنها براشون پرابلم نیست بلکه حتی بهش نرسیدن و فقط به داشتن زمان به جای حوالت‌های تاریخی،‌ مکان‌مندی به جای لامکانی، لذت بردن از جزییات به جای پرداختن به کلیات و در نهایت کمی‌نگری به جای کیفی‌نگری بسنده میکنن؛ و حکما هم کسانی که در این اتمسفر سیر میکنن ابدا جامعه و اتفاقات اون براشون پشیزی اهمیت نداره. من اصلا و ابدا نمی‌خوام در مقام وکیل‌مدافع مکتب افلاطونی اظهار نظر کنم، اما بی‌توجهیِ اهالی نهیلیسم به دو سوال مطروحه باعث می‌شه که مکتب افلاطونی هم‌چنان افسار قدرت را در دست داشته باشه و به کنش گرانی که نهایتا کنش اون‌ها محدود به چاردیواری خانه‌شان می‌شود حکم‌رانی کند؛ اینکه آدم خود را محدود کند تا شاید روزی یک جایی اجر و پاداش عمل‌ش یا عذاب کا در موقعیت پسا اردیبهشت ......ادامه مطلب

برای قلمی ک مدت‌هاست مرکبش خشک شده کار سختیه از سر گرفتن نوشتن؛ اون قلم ها کردن میخواد، چند بار باید رو کاغذ محکم بکشیش تا گرم بشه، شاید چیزی نوشت. الآن ک دارم این مطلبو مینویسم دارم ب این فکر میکنم ک چقدر میتونه این صفحه دووم بیاره؟ اگه فیلتر نشه مث اولین وبلاگم و یا اگر کلا بسته نشه مث میزبان سرویس وبلاگ قبلی شاید حتی خودمم دو سال دیگه‌ی این صفحه رو نتونستم ببینم، چ برسه ب اینکه بخوام برا آیندگان ریفر بدم ک آقا من نوشتم از کارایی ک کردم و نظری ک داشتم؛ یا اصلا کلا داشتن استقلال فکری بهتون‌و تهمتیه ک ب جامعه مدنی میزنن، همه فک میکنن با را انداختن جریان اونان ک میتونن موجی را بندازن‌و کاری کنن کارستون؛ اما غافل ازینکه اتفاقا اونان دارن بازی میخورن و سوار موجین ک اختیارشو ندارن؛... پیام لقمه ای  بیشتر ازون چیزی ک فکرشو بکنی زور داره و نمیشه باهاش درافتاد؛ همونقدر ک سریع‌و بی‌واسطه منتشر میشه؛ همونقدرم سریع فراموش میشه و جاشو میده ب ی پیام لقمه‌ای دیگه. اما از همه بیهوده‌تر نوشتن از سیاست‌و رنگی تازه زدن ب سپهر یکرنگِ آن است! سیاست، اراده‌ایست معطوف ب قدرت؛ باید این اصل را فهم کرد تا آنچه در این فضا اتفاق می‌افتد را ب درستی از نظر گذراند، شما سیاست ب خرج نمیدهید مگر اینکه در پی کسب قدرت باشید؛ اصلا فکر چیزهای بزرگ نکنید؛ مثلا همین گفتگوی ساده بین دو نفر را در نظر بگیرید؛ یک طرف گفتگو تصمیم میگیرد که دیتای مورد نیاز طرف مقابل را بازگو نکند؛ چرا این کار را میکند؟ مگر غیر ازین است که ازآن دیتا در فرصت مناسب‌تری ک موقعیت بهتری برایش خلق میکند، استفاده نماید؟؛ همه درس سیاست همین است. در این یادداشت قصد مقدمه‌چینی ندارم که حرف برای گفتن بسیار است؛ یکراست ب سراغ اصل مط در موقعیت پسا اردیبهشت ......ادامه مطلب

همیشه این مسئله مطرح می‌شود که آیا اثرگذاری فردی (سوژه) بر اثرگذاری سیستمی (شاید بتوان گفت ابژه) مقدم است یا بلعکس.  این مسئله را شاید در سده‌های ماضی و در رابطه با رویدادهای تاریخی راحت‌تر بتوان تحلیل کرد، اما در زمان حال و با درآمیخته شدن شبکه‌های فردی-اجتماعی سخت بتوان این مسئله را واکاوی نمود؛ ازآن جمله متفکران معاصری که درباره این مسئله صحبت میکنند میشل فوکو و نوام چامسکی هستند، که هر دو نظری متفاوت ارئه میدهند؛ فوکو قائل به اثرگذاری ابژه (سیستمی خارج از اراده سوژه؛ نظیر نظامات سیاسی و...) است و چامسکی قائل به شرط مؤلف سوژه. هر دوی آنها استدلال‌هایی برای ادعای خود دارند، و شاید هم نقیض محکمی نتوان برای ادعای هرکدام از آنها ارائه داد؛ اما چیزی که در دوران معاصر ما مشهود است تسلط و غلبه قدرت نظامات و سیستم‌هایی است که ابتکار عمل را از سوژه‌ها سلب کرده و نمیگذارد سوژه‌ای، ایده‌ی خود را خارج از چارچوب نظام (مثلا دولت) مطرح و عرضه نماید. به طور مثال با تفاسیری ک چامسکی قائل است، شرکت نکردن در انتخابات یک نافرمانی مدنی تلقی می‌شود که فرد خاطی مورد غضب دولت‌ها قرار می‌گیرد، اما سوالی که فوکو نیز مطرح می‌کند این است: " خب! آخرش چه اتفاقی می‌افتد؟ آیا دولت و یا آن نظام از ادامه راه خود منصرف می‌شود؟" جواب مسلما منفی‌ست، به شکلی که فوکو این وضعیت را پیش‌بینی کرده بود. جوامع بشری به شکل مکرر در حال بازتولید جامعه طبقاتی خود حول محور قدرت هستند؛ حال موتور محرکه این قدرت میتواند هرچیزی باشد، یک روز پول، روز دیگر دین، روز دیگر شهرت و ... اما امر مشترک بین تمام این نظامات شکل گرفته، طبقاتی بودن آن است؛ طبقه‌ای در رأس هرم قدرت را بدست دارد و طبقات پایین‌دست از فرامی در موقعیت پسا اردیبهشت ......ادامه مطلب

یکی از مصائب مخاطبین سینمای ایران ، روبرو شدن با ایده‌ایخام است که گمان می‌برد توانایی تبدیل شدن به سینما را دارد. فیلمی که در ایده خودتمام می‌شود و مخاطب در طول تماشای فیلم تنها به بازخوانی متن مشغول در موقعیت پسا اردیبهشت ......ادامه مطلب

من که گروه خونی‌م کلا به اسب‌دوانی و داشتن اسب نمی‌خوره؛ ولی دیدم تمرین دادناشونو؛ تمرین دهنده وای‌میسه وسط‌و حیوون رو دور یه شعاع 5-شش متری می‌دوئونه... از انگیزه مربی گذشته انگیزه حیوون هم هست، که ح در موقعیت پسا اردیبهشت ......ادامه مطلب

نمی‌توان خط‌کش گذاشت و به تبعیت از عقل و منطق با هستنده‌ای که ماورایِ هستِ خود و زمان‌اش ظاهر شده روبه‌رو شد؛ شعله‌ور داستانِ پسر،همسر و پدری را روایت می‌کند که در هستِ خود هم امکانِ لطف دارد و هم امک در موقعیت پسا اردیبهشت ......ادامه مطلب

قطع‌به‌یقین فیلم "مغزهای‌کوچک‌زنگ‌زده" برای آنانی که ذائقه‌شان با سینمای گوشه‌گیر اجتماعی ایران سنخیتی ندارد غیر قابل تحمل است، مخاطبانی که عادت کرده‌اند چند بار در سالن سینما و در تاریکی آن از فرصت ا در موقعیت پسا اردیبهشت ......ادامه مطلب

در موقعیت پسا اردیبهشت ......

سینما چیست؟ " سینما چیست؟!" از آن دست سوالات بنیادینی‌ست که سینِما مخاطبینِ خود را درگیر آن می‌کند، کمتر کسی پیدا می‌شود که بیننده صرف باشد و مخاطبین دیر یا زود این سوال را از خود می‌پرسند؛ آن‌چیزی در موقعیت پسا اردیبهشت ......ادامه مطلب

“کوهستان میان ما” از جمله فیلم‌های درام موفق‌ست که می‌توان گفت شیمی مخاطب بعد از دیدن این فیلم از تلخی‌ها و رنج‌ها ، رو به‌سوی زیبایی‌ها و امید به زندگی میل پیدا می‌کند؛ داستان دو خطی فیلم در این خلاص در موقعیت پسا اردیبهشت ......ادامه مطلب